my angels and demons

  'Kırktılar beni Anadan üryan Kırkımda yundum yıkandım Sandım ki sular derman Makasını vurmadan zaman Ben beni bulamadım' Diyeceksiniz ki nereden çıktı bu şiir ( şiir değil diyenler, şiir ama iyi değil diyenler sizi de seviyorum) ve bu görünme, duyulma derdi. Üstelik memlekette bin tane derdimiz varken.  Ben bu yaz yangınlarla yüreğim yanmış orada burada çöp toplarken bir şey yapmalı diye diye aylar geçirdim. Sonra da fark ettim ki aslında kişisel olan politiktir ( bu benim lafım değil valla) ve de böyle çivisi çıkmış bir dünyada sanattan, aşktan dem vurabilmek aslında fazlasıyla politiktir. Ve neticede benim elimde paylaşabileceğim hediye de budur.  Şiir nereden çıktı peki...  Şiir, uzun zamandır ara verdiğim ama eksikliğinden kavrulduğum Sanalyazıevi'nin atölyelerinden birinde, pek sevgili Melike'nin verdiği 6 dakikalık doğaçlama yazı çalışmasının çıkış kelimesi olan 'çakıldak'tan çıktı, öyle dakikalar içinde, bir nefeste.( Kelimenin anlamını bilmeyenler goog...

   Beni biraz hüzünlü bulanlar oldu, çok suratsız bulanlar da. Ben kendimi bulamadım uzun süre, bendekileri de. Kayıpların peşinde dönüp durmaydı kırk yıl - asıl kaybolanlar kaybolduklarının bile farkında olmayanlar dedi ses-  Ben tescilli bir kayıptım, orası kesin. Yolda bir iki kişi buldu beni en çok. Onlar hüznümün derinliğinin neşemin yüksekliği ve aşkımın genişliğine eşit olduğu denklemini benden önce çözebilenlerdi.  Saçlarının yüzde altmışı beyaz dedi berber boyarken, eh o zaman benim de öğrenme zamanım gelmişti. Ne tatlı gülüyorsun dedi ses, ben çok uzun bir ağlamadan çıkmışken, şaşırmadım. Şaşırmak yerine aşık oldum. Hüzünle neşenin yılkı atları gibi koşturduğu sınırsız, bitimsiz bir aşktır hayat dedi ses ve bulanlar arayanlardandır, aramakla bulunmasa da. Bunu düşünmem lazım biraz dedim. Acele etme dedi ses, saçlarının henüz yüzde altmışı beyaz:)

  Kayıp eşya memuru ve 1 Mayıs yönergelerinden ve de sevgili yazı arkadaşımın pek manidar bir cümlesinden çıkan bir 1 Mayıs öyküsü.  Tüm kayıplar ve tüm umutlar için... KAYIP ‘Tarif et’ dedi memur, ‘neye benziyordu’. ‘Herkesinki gibiydi işte’ dedim, ‘bilirsiniz ya’. ‘Böyle bulunmaz ki’ dedi adam, ‘binlerce benzerinin arasında’. Sonra saatine baktı, uzaklara baktı, bir şeyler hesapladı zihninde. Öğlen arasında ne yiyeceğini, ne kadar süresi olduğunu düşündü olasılıkla. ‘Tamam’ dedi, ‘siz burada bekleyin, biraz detay hatırlamaya çalışın, bulunmasını kolaylaştıracak her şeyi not alın, önemli, önemsiz hepsini’ diyerek bana bir not defteri ve kurşun kalem uzattı. ‘Ben şimdi çıkıyorum, yarım saate dönerim. İsterseniz çıkmadan size bir çay söyleyeyim’ diyerek cevabımı beklemeden odacıyı çağırdı. Odacı göbeğini kaşıya kaşıya, ayağını sürüyerek kapıda belirdi. ‘Buyur’ dedi küfür der gibi. ‘Hayırdır İsmet Efendi, ne bu afra tafra’ diye sordu memur. ‘Bugün 1 Mayıs, bizim bayr...

  SAATLER VARDI   Saatler vardı, hatırlıyorum. Aynı göğün altında, Güne tabii olmayan, Kendine ait saatler. Şeftali kokarlardı bazen, Bazen deniz. Bazen kuş dilinde konuşurlardı, Bazen rüzgar. Yakalayıp cebinize koymak isterdiniz kimini, Kimini yüreğinize.   Saatler vardı, Aynı kıyıda, Geceye tabii olmayan, Kendine ait saatler. Yakamoz ışığında bazen Bazen zifiri karanlık. Bazen bir uğultu olurdu şarkısı, Bazen çakıllardan çekilen dalganın sesi. Kiminde bir ömür geçirmek isterdiniz, Kimini öpüp, denize bırakmak, Hep sevdiğiniz sularda kalsın diye.   Saatler vardı, Güneşli kıyılarda, Yaşadım dediğiniz, Üstüne basa basa.                                                Temmuz 2017

  Yazıp çiziyorum çünkü içimin hassas ayarı yazıp çizmeme bağlı, hep öyleydi. Herkes hayatı su içer gibi kotarırken, ben penceremden bakıp aynı şeylerin benim için bunca düşündürücü, bunca katmanlı ve karışık olmasına şaşarım. Benim de bir ağaca bakıp yalnız ağacı, göğe bakıp yalnız maviyi görebilmeyi, bir öğle sonrası içim geçip de koltuklarda uyuyakalabilmeyi istediğim olur. Ama genellikle ağaç, gövdesinden ve yeşilinden fazlası, gök bir dolu hatıranın taşıyıcısıdır ve öğle sonraları uyunamayacak kadar düşündürücüdür. Hâl böyleyken yazıp çizmek kaçınılmaz olur. Söz biter, resimler imdada yetişir, bazen imge göstermez yüzünü, o zaman sözler yardıma gelir. Eğer ille de o koltukta uyuyacağım diye diretirsem – ki bazen böyle uzun inat dönemlerim olur ve hatta iş kendini inkara kadar varır -- içimin zembereği atıverir. Çatılan binalar yıkılır, ortalık toz duman, yollar görünmez görür.   O zaman söz ile, imge ile her şeyi yeniden inşa etmek gerekir, üstelik temeli bir öncekinden d...

  Annem tam bir yıl önce, artık rahata ererim deyip son büyük sorumluluğu olan dedemi yolculadıktan beş gün sonra Covid sebebiyle öldü. Öfkem acımla yarıştı, öfkem kimi vakit acımı aştı. Bu memleketin çile çekmeye, fedakarlığın kaçınılmazlığına inandırılan kadınlarındandı annem, anneannem, onun annesi, teyzelerim, büyük teyzelerim... Yaşadım demeden ölen kadınların coğrafyasıydı burası. Çok okumuş, çok düşünmüş, kendince çok yaşamış olan bizlerin de içinde yankılanır zaman zaman o çileli türküler. Analığımızdan, kadınlığımızdan hep bir çile, feda dumanı yükselir, yükselir de o duman uzaktan kutsal bir hale sanılır. İşin tuhafı bize de bazen öyle gelir. Gerçekten gerektiğinde içindeki gücü bulup dağları devirebilen, direnebilen, sabredebilen, doğuran, yaşatan kadınlar, yaratılmış kederlerden, kendini hiçe saymalardan, yaşamadan ölmelerden kurtulsun dileğiyle yazılmıştır. ANNEM   Yalnızız acımızda, yalnızız yatağımızda ve Asya’nın tüm ücra kasabalarında tozlu yol aynı ...