
İtiraf ediyorum, bu kurgu bir fotoğraf. Bu ressam ayıcığı ölümsüzleştirmek istedim çünkü benim için anlamı büyük. 2-3 sene önce kızım henüz bebekken annem ve babam üç tane ayıcık getirdiler; biri korsan, biri aşçı, biri de işte bu ressam. Harıl harıl resim yaptığım bir dönemdi, her fırsatta evdeki atölye-odama çekiliyordum. Annemler de bu ayıcığı kızıma gösterip 'işte bu annen' deyip bıyık altından gülüyorlardı. ( Gerçi aşçı olana da 'işte baban' diyorlardı, çünkü iyi yemek yapar ve bir ara gerçekten aşçılık yapmıştı.) O vakitler bir anne ve bir ressam olarak ne kadar ciddiye alındığımı :) farketmemi sağladı bu ayıcık. Bir oyuncak ressamcık...Sonra bu imajı kırayım diye resim yüksek lisansına girince, belki akademisyen olurum diye heyecanlandılar gerçi ama aynı nehirde iki kere yıkanılmaz ya, yapamadım ben de. Bir dönem gidip bıraktım okulu.Şimdi bir ressam ayıcık olmaktan gocunmamayı, hem anne hem sanatçı olabilmeyi ve de başkalarının düşüncelerini fazla önemsememeyi öğreniyorum, bu başkaları annen, baban olsalar bile.Babamın hala masa başı bir iş yapacağıma dair umudu var, benim de hem mutlu çocuklar yetiştirip, hem de büyük sergiler açacağıma dair. Umut dünyası:)
Yorumlar
Yorum Gönder